من علمنی حرفا فهو مولایی

امروز روز معلم است. روزی که قرار است به عنوان یک سنت رسمی و نمایشی از موجودی تجلیل به عمل آید که اگر انصاف و عدالت در کار باشد، باید نه یک روز بلکه همه سال ها از آن او و به نام او باشد و جهان بشریت باید خود را مدیون و مرهون او بداند

اگر در نظر داشته باشیم که به قول مولانای بزرگ جان انسان، جز خبری که دارد نیست، روشن است که معلم بیشترین نقش را در پرورش جان آدمی دارد. زیرا اوست که حامل خبر است و منظور مولانای بزرگ از خبر جز آگاهی نیست. اما تقدیر و تجلیل واقعی، کوشش صادقانه برای از بین بردن آن موانعی است که نمی گذارد معلم، معلم باشد و حداقل مجبور نباشد برای فایق آمدن بر مشکلات و دشواری های زندگی، بخشی از وقت خودش را به کاری بپردازد که برایش هرگز نمی تواند گوارا باشد

از این رو هر نوع بهبودی در حال و احوال او مستقیما زمینه را برای بهسازی و سلامت جامعه آماده می سازد. این نیز روشن است که اگر وضعیت معلم و آموزگار چنان باشد که در بالا به آن اشاره شد، هر کسی که کار پررونقی بیابد و از امتیازات و سهولت های بهتری برخوردار باشد، ترجیح می دهد معلم نشود که می داند معلمی نه نان دارد و نه نام و نه آن چیزهایی که هر میرزا قلمی دارد.

ولی طبیبی را که می تواند انسانی را از مرگ نجات دهد، به چاه کنی واداشتن، بی گمان جنایتی غیرقابل بخشایش هست. همه کس به آرامش روانی نیاز دارند، اما آشفتگی و ناراحتی روحی یک معلم به آسانی می تواند به دانشجویانش نیز سرایت کند. خواسته یا نخواسته برای یک دانشجو، معلم الگویی است که هر گفته و کرده اش قابل پیروی است. بر این اساس سیمای غم گرفته و لحن و صدای غم انگیز، پیشانی پرچین و لباس نامنظم او نیز این باور را در دانشجو القا می کند که این همه از الزامات معلمی است و حتا پسندیده.

اما هر چه باشد معلم به تعبیر زیبای امام علی، مولای ماست و مولا به تعبیر یکی از صاحبدلان کسی است که به انسان آزادی می بخشد و انسان را از بردگی و غلامی رها می کند. جهل اسارت است و دانش رهایی و به قول یکی از دانایان خطاب به پسرش «اگر خواهی در چنگ هیچ دیکتاتوری اسیر نشوی، بخوان و بخوان و بخوان». این نعمتی است که معلم وقف می کند. حرمت و مقام معلم را با بوسیدن دست های شان پاس می داریم و در این روزی که به نام او رقم خورده است، او را سپاس می گوییم. - من علمنی حرفا فهو مولایی

از روز معلم در سراسر افغانستان تجلیل شد